όπου το όνειρό μας ονειρεύεται
εμάς που 'μαστε οι ποιμένες
των άστρων. Στέκεται ανεβαίνοντας
σαν πύργος -όσο τα όρη- ψηλά
σκορπίζοντας τη φλόγα του απάνω
από τον ήλιο, μέχρι που
κάνουμε το μεγάλο βήμα
ορμούμε με δύναμη αετού, στο ταξίδι μας.
Είναι ο αετός που παίζει
τις φτερούγες του, στους δρόμους μας,
ξυπνώντας ένα άλλο τυφλό όνειρο. Μαζί με άλλες γενεές,
από εκεί, θα τους ονειρεύονται
όπως εμάς. Και όταν θα ξυπνούν,
στο ταξίδι τους, θα λένε: κάποιος,
κάπου, μας ονειρεύεται
στα ερείπια.
Ποίημα του Masizi Kunene
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου