Γράμμα στην κόρη μου... Χόρχε Μπουκάι

Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα’θελα να’μαι σίγουρος ότι σου έμαθα:

Να χαίρεσαι τον έρωτα

Να έχεις εμπιστοσύνη...

Να αντιμετωπίζεις τους φόβους...

Να ενθουσιάζεσαι...

Να ζητάς βοήθεια...

Να επιτρέπεις να σε παρηγορούν...

Να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις

Να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου

Να είσαι φίλη του εαυτού σου

Να μη φοβάσαι...

Να ξέρεις πως αξίζεις...

Να μιλάς στους άλλους τρυφερά

Να λες κάτι ή να σωπαίνεις ανάλογα με το τι κρίνεις για σένα σωστό

Να αποκτάς φήμη για τα κατορθώματά σου

Να αγαπάς και να φροντίζεις το κοριτσάκι που έχεις μέσα σου

Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων

Να μην επωμίζεσαι τις ευθύνες όλων

Να συνειδητοποιείς τα συναισθήματά σου και να πράττεις ανάλογα

Να μην κυνηγάς το χειροκρότημα αλλά τη δική σου ικανοποίηση από το γεγονός

Να δίνεις γιατί θέλεις, ποτέ γιατί νομίζεις πως είναι υποχρέωσή σου

Να απαιτείς να σε πληρώνουν όπως πρέπει για τη δουλειά σου

Να δέχεσαι τους περιορισμούς και την αδυναμία σου χωρίς θυμό

Να μην επιβάλλεις τα κριτήριά σου ούτε να επιτρέπεις να σου επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους

Να λες το ναι μονάχα όταν το θέλεις και να λες όχι χωρίς ενοχές

Να ζεις το σήμερα και να μην έχεις μεγάλες προσδοκίες

Να ρισκάρεις...

Να δέχεσαι την αλλαγή και ν’ αναθεωρείς τις πεποιθήσεις σου

Να προσπαθείς να γιατρέψεις τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές σου

Να φέρεσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό

Να γεμίζεις πρώτα το δικό σου ποτήρι κι αμέσως μετά το ποτήρι των άλλων

Να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις το παρόν

Να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου

Να χαίρεσαι τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα

Να καλλιεργείς σχέσεις υγιείς όπου ο ένας στηρίζει τον άλλο

Να κάνεις την κατανόηση και τη συγγνώμη προτεραιότητές σου

Να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι

Να μην κοιτάς πίσω σου για να δεις ποιος σε ακολουθεί
Να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις από τις διαφωνίες και τις αποτυχίες σου

Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια μες στο δρόμο χωρίς ιδιαίτερο λόγο

Να μη θεοποιείς κανέναν, και ακόμη λιγότερο εμένα

[Χόρχε Μπουκάι – Μετάφραση: Κ. Επισκοποπούλου]