Η κάμπια που έγινε πεταλούδα

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό, μια μικρή καφετιά κάμπια βγήκε από το αυγό της, στο σημείο που το είχε αφήσει η μαμά της. Η κάμπια ήταν μόνη της στον κόσμο μια και οι κάμπιες δεν έχουν μαμάδες και μπαμπάδες όπως έχουν τα παιδάκια. Έτσι άρχισε τρώγοντας ότι είχε απομείνει από το αυγό της και στη συνέχεια προχώρησε μέχρι το κοντινότερο ζουμερό φυλλαράκι σε μια προσπάθεια να χορτάσει την πραγματικά ατελείωτη πείνα της. Πέρασαν μερικές ημέρες. Η κάμπια πραγματικά χαιρόταν με το δώρο που της είχε δοθεί, τη ζωή. Το πρωί ξύπναγε ξεκούραστη, ύστερα από πολλές ώρες αδιατάραχτου ύπνου, και πήγαινε στο κοντινότερο φυλλαράκι να ρουφήξει μερικές πρωινές δροσοσταλίδες, να κάνει το μπάνιο της και να πάρει το πρωινό της. Στη συνέχεια περιφερόταν εδώ και εκεί κοιτάζοντας με αγνή περιέργεια τα πάντα γύρω της. Ήταν πραγματικά όλα τόσο καινούργια για εκείνη, τόσο λαμπερά. Εκείνη την ημέρα ο δρόμος της την έφερε κοντά στη λιμνούλα. Εκεί, δίπλα στα καλάμια είδε μια καταπληκτική γαλάζια πεταλούδα. «Ώωωωω», θαύμασε, «Είσαστε πραγματικά πολύ όμορφη». Η πεταλούδα γέλασε ντροπαλά και απάντησε, «Ευχαριστώ
πολύ, όμως ξέρεις και εσύ είσαι πολύ όμορφη». Η κάμπια χωρίς να χάσει στιγμή απάντησε, «Μμμ, ξέρω ακριβώς με τι μοιάζω, με έχω δει στην επιφάνεια της λίμνης και ξέρω ότι δεν είμαι καθόλου όμορφη». Η πεταλούδα την κοίταξε προσεκτικά. Βλέπετε δεν είχε αποφασίσει αν έπρεπε να της πει την αλήθεια. Δεν ήξερε αν έπρεπε να της αποκαλύψει ότι και η ίδια κάποτε ήταν μια απλή κάμπια και μετά, όταν είχε έρθει ο κατάλληλος χρόνος, είχε μεταμορφωθεί σε πεταλούδα. Η κάμπια όμως δεν το ήξερε αυτό. Ίσως δε θα ήταν έτοιμη να δεχθεί την αλήθεια. Άλλωστε δε θα την πίστευε. Έτσι τελικά η πεταλούδα της απάντησε απλά, «Η ομορφιά βρίσκεται μέσα σου, χρειάζεται μόνο τα της δώσεις χρόνο και αυτή θα ανθίσει». Η κάμπια, που δεν ήξερε βέβαια το μυστικό που γνώριζε η πεταλούδα, νόμισε ότι ήθελε απλά να την παρηγορήσει και έτσι της απάντησε, «Αυτά τα λες μόνο για να με παρηγορήσεις. Δεν θα γίνω ποτέ τόσο όμορφη σαν κι εσένα». Η πεταλούδα κατάλαβε ότι δεν είχε κανένα νόημα να συνεχίσει τη συζήτηση, «Θα με θυμηθείς. Μιά μέρα θα με θυμηθείς», είπε και πέταξε μακριά.Πέρασαν μερικές ημέρες ακόμα. Η κάμπια είχε ξεχάσει τελείως τη συνάντησή τους με την όμορφη γαλάζια πεταλούδα. Άλλωστε δεν είχε πιστέψει λέξη από αυτά που της είχε πει εκείνη! Ήρθε όμως μια μέρα που ξύπνησε λίγο διαφορετικά. Ο ήλιος την ενοχλούσε. Ένοιωθε πολύ αδύναμη, σα μεθυσμένη. Ένοιωθε να ανακατεύεται το στομάχι της. Ήθελε να κάνει εμετό ή κάτι τέτοιο. Τελικά άρχισε να βγαίνει ένα λεπτό νήμα από το στόμα της. Αργά στην αρχή και πιο γρήγορα μετά άρχισε να τυλίγεται μέσα στο κουκούλι της. Αποκαμωμένη έπεσε σε ένα βαθύ ύπνο. Ξύπνησε ύστερα από μερικές ημέρες. Ένοιωθε φρέσκια, ξεκούραστη, σα να είχε ξαναγεννηθεί. Και πραγματικά όταν κατάφερε τελικά να βγει από το κουκούλι της κατάλαβε ότι δεν ήταν πια μια μικρή κάμπια. Χρειάστηκε να ανοίξει τα φτερά της για να βεβαιωθεί. Είχε μεταμορφωθεί σε μια όμορφη γαλάζια πεταλούδα, όπως αυτή που είχε γνωρίσει. Μετά από λίγη ώρα πέταξε μέχρι τη λίμνη και μπόρεσε και η ίδια να θαυμάσει τη νέα της μορφή. Εκεί συνάντησε και την άλλη πεταλούδα. «Στο είχα πει», χαμογέλασε, «Η ομορφιά υπάρχει μέσα μας. Φτάνει να έχουμε υπομονή και κάποια ημέρα έρχεται τελικά στην επιφάνεια».

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

(22 Παραμύθια-Εκδίδεται σε ηλεκτρονική μορφή από τον Ερρίκο Καλύβα)